Zolang we in Deventer wonen, nu bijna 25 jaar, heb ik me ieder jaar voorgenomen bij goed weer naar de Valkenburgse Mart te gaan. Nu was het wel vaak goed weer, maar om paarden op de Valkenburgse Mart te zien, moet je niet pas om twaalf uur komen aanzetten. Telkenmale had ik dus als excuus om toch maar niet te gaan, dat ik toch te laat zou komen omdat er file of leeuwen en beren op de weg zouden zijn.
En om zo'n 160 km te gaan rijden om een paar paarden en mogelijk wat oude bekenden te zien vond ik bij nader inzien toch wel een beetje van den zotte.
Dit jaar is het er echter toch van gekomen. Ik had me voorgenomen om om acht uur op de motor te zitten zodat ik werkelijk op tijd zou zijn. Het werd natuurlijk toch kwart voor negen voor ik wegreed, maar er was nauwelijks file, er waren geen leeuwen en beren en de motor had er ook wel zin in, zodat ik goed anderhalf uur later het gepavoiseerde dorp binnenreed. Weliswaar was het gehele centrum voor het verkeer afgesloten, maar met een motor trek je je daar weinig van aan zodat ik vlak achter de paarden een plekje vond om mijn paard te stallen.
Maar toen: ja er waren wel paarden en pony's, bij elkaar misschien wel een honderd beesten, maar die oude bekenden, waar waren die?
Kort en goed, ik ben er een paar tegengekomen en ze waren allemaal oud geworden, sommigen stokoud en ik ben er ook tegengekomen die ik misschien wel moest kennen, maar in hun rolstoel, achter hun rollator, steunend op hun wandelstok of met hun ingevallen bekkie niet herkende. En ik hoorde ook, dat er heel wat waren die ik echt niet meer tegen kòn komen.
Enfin, ik ben de braderie langsgelopen, heb een pondje paling gekocht (want zonder paling mag je niet thuis komen als je naar de Mart bent geweest) en heb weer koers gezet naar het oosten en ik heb gedacht: Volgend jaar hoef ik niet meer; carpe diem Van der Nagel!
Kort en goed, ik ben er een paar tegengekomen en ze waren allemaal oud geworden, sommigen stokoud en ik ben er ook tegengekomen die ik misschien wel moest kennen, maar in hun rolstoel, achter hun rollator, steunend op hun wandelstok of met hun ingevallen bekkie niet herkende. En ik hoorde ook, dat er heel wat waren die ik echt niet meer tegen kòn komen.
Enfin, ik ben de braderie langsgelopen, heb een pondje paling gekocht (want zonder paling mag je niet thuis komen als je naar de Mart bent geweest) en heb weer koers gezet naar het oosten en ik heb gedacht: Volgend jaar hoef ik niet meer; carpe diem Van der Nagel!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten